YGGDRASILL THING

Sig (archiwalne)

Pożywienie Wikingów było dosyć urozmaicone, ale miewali oni przejściowe kłopty ze zdobyciem wystarczającej jego ilości związane z surowością lokalnego klimatu (z tego powodu nazywali oni luty "miesiącem głodu"). Pożywienie Wikingów stanowiły w dużej mierze owoce morza, tj.ryby, skorupiaki, mięso fok i wielorybów. Oprócz tego żywili się produktami mącznymi. W mniejszym stopniu w skład ich diety wchodziło mięso pozyskiwane z bydła, owiec, kóz, koni, drobiu, świń i dzikich zwierząt zamieszkujących tamte obszary.W związku z hodowlą bydła mogli żywić się nabiałem. Zbierali też dziko rosnące jabłka, grzyby, cebulę, jagody, orzechy, pory (niektóre z tych roślin potrafili hodować). Ich dieta obejmowała także dziko rosnące zioła takie, jak np. Cetraria islandica, Elymus arenarius, Rhodymenia plamata, Epilobium angustifolium, Sedum roseum, Potentilla anserina, Oxyria digyna i Cochlearia officnalis.
Wikingowie wytwarzali piwo i miód pitny. Niektórzy z bogatychWikingów mieli dostęp do wina, które trafiało do Skandynawii w wyniku wymiany towarowej z resztą Europy. Jako środków odurzających używano także grzybów z rodzaju Psilocybe semilanceata i Amanita muscaria.

Bolverk

Mimo surowego klimatu kuchnia wikingów była dość urozmaicona. Z uprawianych zbóż (głównie, jęczmień, owies i gryka) wypiekano chleby oraz robiono jagły i krupy do zup. Warzono piwa i przyrządzano miód pitny, podobny do tego, który przygotowywali Słowianie.

Mięsa pieczono na rożnach i w dołach owijając je liśćmi chrzanu. Do dołów wylepionych gliną wlewano wodę, a do niej wrzucano rozżarzone kamienie. Mięso przyprawiano obficie jałowcem i gorczycą, rzadziej pieprzem.

Wikingowie znali wiele przypraw, ponieważ szlaki ich łupieżczych wypraw często krzyżowały się ze szlakami arabskich kupców. Popularne były zioła, a wśród nich majeranek, lubczyk i dziki czosnek. Jarlowie (wodzowie Wikingów) pijali wino. Zupy przygotowywano na kościach szpikowych, jagnięcych lub wołowych. Ptactwo, zarówno dzikie jak i drób, pieczono w glinie.

Ryby, głównie dorsze i śledzie, ale także uważane w średniowieczu za ryby foki, jadano na surowo albo pieczone. Głównym sposobem konserwacji mięsa było wędzenie i suszenie. Przechowywanie mięsa w soli było bardzo kosztowne, więc mogli sobie na to pozwolić jedynie najbogatsi członkowie społeczności.

Wikingowie jadali koninę, chociaż koń uznawany był przez Wikingów za zwierzę święte. Podczas uczt w tak zwanych „długich domach” podawano sery, orzechy i pieczone mięso. Kawał mięsa zasypywano solą, a następnie pieczono w glinianym garnku. Po upieczeniu sól wykorzystywano ponownie, rozbijając ją i krusząc.

Śledzie przechowywano w beczkach „kisząc” je solą lub trzymając w rozmaitych zalewach octowo-ziołowych. Wikingowie przygotowywali szynki (suszone i wędzone) oraz kilka rodzajów kiełbas. Na morską wyprawę zabierano suszone sztokfisze, wędzone i suszone mięso, łupane ziarna jęczmienia i owsa. Popularnym napojem był skyr, czyli sfermentowane mleko, tradycyjny islandzki wyrób mleczarski podobny do jogurtu. Tradycyjny skyr robi się z odtłuszczonego mleka pasteryzowanego w temperaturze 90-100°C.